Zo, gearriveerd na een redelijk zware tocht. Voor Frans was het niet eens zo zwaar, zei hij, want hij heeft erger meegemaakt. Drie dagen storm in de golf van Biskaije. Voor mij was het heavy. We vertrokken in de loop van dinsdag 28 december uit Puerto de Mogan op Gran Canaria. Dieselolie, mengsmering, benzine, etc. moesten nog getankt worden bij een benzinestation in een op de route gelegen badplaats, Puerto Rico, zuidelijker gelegen, dan Puerto de Mogan. Om wat voor reden dan ook was op onze vertrekdag het bunkerstation in Puerto de Mogan niet open. Na een spannende manoeuvre om uit de ligplaats te komen, waarbij we de ver vooruitstekende boegspriet van onze antieke buurboot nauwelijks konden ontwijken, voeren we de haven uit. De boegspriet kwam gevaarlijk in en over onze boot, waarbij de dikke zijstagen aan bakboord verkracht dreigden te worden. Eenmaal buitengaats, was al binnen enkele minuten aan het water te zien dat de wind heel wat heftiger was dan bij de uitvaart van Puerto de Mogan. Al snel werd 6 a 7 Beaufort gemeten. Toch maar ons plan uitvoeren en dat was op weg gaan naar Cabo Verde. Tegen de avond lag mijn lunch en mijn appeltje al in de emmer. Tijdens het kotsen kwam er een golf zeewater door de het raampje boven de pantry naar binnen. We waren duidelijk niet voorbereid op deze koude douche en de zware aanval vanuit zee. Het zeewater maakte mijn broekspijpen nat, terwijl ik nog op mijn knieën boven de emmer hing. Te kooi. Arme Frans, die het 1e etmaal alleen heeft moeten klaren. Gelukkig weet hij (en ik), dat het een geval van inslingeren betreft. Na een etmaal was het ergste van de zeeziekte dan ook voorbij, alhoewel een licht gevoel van onpasselijkheid nog wel een paar dagen bleef hangen. Sigaretten, koffie, eten en drank waren voorlopig uit den boze. Op Oudejaarsavond was ik volledig hersteld, zodat ik middernacht van de champagne kon genieten (geen vuurwerk dit keer, nog midden op zee, wel een dikke Nieuwjaarszoen van Frans).
