Woensdag 25 augustus, de dag dat ik in Lautoko uit had willen klaren, werd een ware pechdag. Buitengaats bleek de dieptemeter niet meer te werken. In de Marina had ik hem uitgezet om van het alarm af te zijn en bij een tussentijdse controle had hij nog wel goed gefunctioneerd. Voorts, bij het ter anker gaan in Lautoka, brak de rvs dekdoorvoer van de ankerketting finaal af en zat ik ineens naar een gat in het dek te staren. Alsof dat nog niet genoeg was kreeg ik bij de immigratie en douane te horen dat opstapper Sandra nog steeds op de crewlist stond en daarmee nog steeds onder mijn verantwoordelijkheid viel. Er moet bij het inklaren sprake zijn geweest van een fout in de communicatie, want Sandra en ik hadden duidelijk aangegeven dat zij van boord zou gaan en Kimberley aan boord zou komen. "No Problem!": hebben we toen te horen gekregen. Hoe dan ook er lagen voor mij drie opties open. Of ik kwam met een kopie vliegticket van Sandra het land uit, of ik kwam met een verklaring van een schipper dat zij met een andere boot het land ging verlaten of ik nam haar weer aan boord ... Twee weken daarvoor had ik Sandra voor het laatst in Blue Lagoon gezien en wist totaal niet waar ze op dat moment uithing. "You have to prove that she is still alive!": merkte de customs nog even fijntjes op.
Werk aan de winkel dus. Eerst maar alle communicatiekanalen naar Sandra opengezet. Zelfs haar (ex?)vriendje Shane er met email bij betrokken. Shane was de enige die antwoordde. Hij wist te vertellen dat ze op een van de Yasawa eilanden moest zijn en zou zijn best doen met haar in contact te komen. ´s Middags een las- en draaibedrijf opgespoord waar de rvs pijp van de dekdoorvoer zeer vakkundig werd gelast. Oorzaak van de breuk moet zijn geweest dat de pijp niet in lijn met de ketting stond en daardoor, bij het ankerop gaan, steeds stootjes van de ketting te verduren heeft gekregen. Inderdaad, weer een miskleun van Tom´s bedrijf IYS in Whangarei.
Die avond bleek ik door mijn credits van Vodafone heen en kon niet meer mijn mail checken. De volgende ochtend eerst weer naar immigratie gegaan om ze op de hoogte te houden van mijn inspanningen. Ik kreeg te maken met DITEA, een immigratiemevrouw (van nog geen middelbare leeftijd) die mij streng aankeek en mij nogmaals verklaarde wat wettelijk gezien mijn opties waren. Verder gaf ze mij te kennen dat ze mij nogal direct vond in mijn optreden en dat er bij mij best wel eens een
"Please?" af zou kunnen. Dat heb ik goed in mijn oren geknoopt. Ik moest tenslotte goed door deze chicane heen zien te komen met als worst case scenario een aantal weken te moeten wachten tot Sandra boven water kwam om haar dan vervolgens mee aan boord te moeten nemen. Na bij Vodafone mijn tegoed te hebben aangevuld, bleek Sandra gelukkig een mail terug te hebben gestuurd. Ze zat op het eiland Waya bij het Octopus resort waar geen mobiel bereik was. Ze wilde pas na 14 dagen Fiji verlaten en was verbaasd dat ik nog in Fiji was. Hierop ben ik weer naar DITEA getogen, wist het voor elkaar te krijgen ergens een "Please?" in te lassen en mocht aan haar bureautje plaatsnemen om haar met mijn kleine netbook te laten zien wat Sandra mij had gemaild. Met zo’n Vodafone stick heb je overal bereik waar een GSM signaal is, dus dat kwam goed uit. Ik merkte dat ze licht onder de indruk was van mijn kleine netbook. Trouwens haar collega’s kwamen geïnteresseerd meekijken. DITEA dacht een aantal minuten ernstig na en gaf mij toen het formulier waarmee ik kon verklaren dat Sandra van boord was en kon uitleggen hoe de miscommunicatie over de crewlist was ontstaan. Daar kwam ik goed weg! DITEA, die tegenover mij zat, bleef maar naar het netbook kijken en zei plotsklaps; "I know that man! Do you take grog?quot; Ja hoor, ze had naar de foto’s zitten kijken die na een aantal minuten voorbij komen als de computer niet gebruikt wordt. De man die ons op de markt kava had verkocht, bleek een kennis van haar. Ditea was volledig uit haar rol gevallen, werd zacht in haar houding en informeerde naar de prijs van het netbook en de foto´s die ze had gezien.
Vrijdagmiddag, na eerst nog mijn Fiji dollars opgemaakt te hebben bij FIJI MEAT, op weg gegaan naar Vanuatu. Net voor het donker was ik door de Navula pass van het barrier rif. Er volgde drie dagen van ideaal zeilen met prachtig weer en rond de 15 knoop wind. Er kwam een verstekeling aan boord. Een op een strandloper lijkend vogeltje streek uitgeput neer op een zonnepaneel. Met het glasoppervlak van het paneel was hij niet bekend, want met de beweging door de golven gleed hij er steeds bijna af. Zoals bij eerdere verstekelingen een bakje water in de buurt gezet. Het werkte, hij kwam aan dek en het duurde niet lang of stapte het dek rond. Ik heb niet uit kunnen vinden wat zijn dieet is, of zou hij misschien toch van de sardientjes gegeten hebben. Na een nacht aan boord en een aantal proefvluchten is het beestje hem toch gepeerd met minimaal 200 mijl te gaan.
Met de komst van een wolkendek was het uit met de pret. Wind en golven namen zo toe dat ik ’s nachts, met nog 45 mijl te gaan naar Tanna, besloot de koers te verleggen naar Port Vila. De mij onbekende, ondiepe ingang van Port Resolution, zonder dieptemeter, golven van 3 meter en dan nog een mogelijke versnelling van de wind langs de bergen van Tanna werden mij te avontuurlijk. Toen de wind verder toenam naar 25 knoop was ik blij met mijn beslissing, al kostte het enige moeite tussen het eilandje Futuna en Erromango op een goede voordewindse koers uit te komen. Met alleen het stagfok, wel een slingerkoers (ziefoto), kon ik de snelheid zo laag houden dat ik met daglicht bij de kaap van Port Vila zou uitkomen.
Alsof er geen einde mocht komen aan de technische problemen stopte de dynamo plotsklaps met het laden van de accu’s. Klote, zonder laadstroom kun je een boot niet blijven varen. Geluk bij een ongeluk dat ik Port Vila had gekozen. In Tanna is echt geen enkele technische reparatiemogelijkheid. De accu’s hadden voldoende lading om de autopilot aan de gang te houden tot Port Vila. Woensdagochtend 1 september liep ik achter een groot cruiseschip Vila aan. Gelukkig dat een van de voor anker liggende bootjes reageerde op mijn oproep voor Port Control met de marifoon. Ik hoefde niet eerst voor anker kon gelijk naar een mooring van ´Yachting World´ die hier de boel organiseert. Ik kwam Bruce tegen met zijn Reprise, ontmoet in Vuda Point en een Zweedse yottie hielp me met vastmaken aan een mooring. Zo, deze reis zat er op..
Diezelfde ochtend kreeg ik via het cruisers net op de marifoon de naam van een electrotechneut door die mogelijk het dynamo probleem zou kunnen oplossen. Rod Newall, is de volgende dag aan het doormeten gegaan om er achter te komen dat er echt iets mis was met de dynamo, die pas 3 maanden in gebruik is en in NZ nieuw is geïnstalleerd. Ik heb de dynamo gedemonteerd zodat Rod in zijn werkplaats kon doormeten. Zijn diagnose komt er op neer dat er als gevolg van een fabricagefout een diode los zit die kortsluiting geeft. Er moet een unit in de dynamo worden vervanger (vraag me niet wat een rectifierunit is) die uit Nieuw Zeeland moet komen. Ik heb, met moeite, sms contact kunnen maken met PJ, de installateur. Hopelijk dat hij, onder garantie, het onderdeel kan opsturen in de veronderstelling dat het in NZ ergens op de plank ligt. Het is een Amerikaanse dynamo; moet het onderdeel uit de VS komen gaat daar toch weer de nodige tijd in zitten.
Eerste indrukken van Port Vila: een zeer beschutte haven met zo’n 50 jachten in de baai waarvan veel Australische. Het stadje is rond de baai tegen heuvels opgebouwd met overwegend laagbouw. Behoorlijk wat toeristen. Een grote overdekte markt waar, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Neiafu in Tonga, veel en gevarieerd te koop is. Drie talen worden door elkaar gebruikt, Engels, Frans en Bislama, een op Engels gebaseerde taal. (Mi no toktok..: Ik spreek geen.. ) De Melanesische bevolking is inderdaad donkerder van huidskleur dan in Fiji en Polynesie. De vrouwen gaan veelal gekleed in een “Mother Hubbard dress”, kleurrijke, wijde, niet al te elegante jurken, welke ooit door missionarissen ontworpen schijnen te zijn, eind 19e eeuw, om de vrouwelijke vormen te verhullen. Het zou de mannen tijdens de kerkdiensten anders te veel hebben kunnen afleiden. Religion rules. De afgelopen drie dagen komen de intrusieve geluiden van de met muziek omlijste evangelisatiebijeenkomsten de Gemini binnen.
