Aangepast zoeken

Looking for a
VIDEO-EXPERT
in this region?
Try TOP THE BILL
You found him!

Also expert
in installing
PACTOR-modems.. 

totem

  reisverslagen  
Bericht van week 39 van het jaar 2010, - door Frans Port Stanley, Malekula, Vanuatu Positie: 16° 05.851' S 167° 27.696' E

Dinsdag was eindelijk de beugel voor de reservedynamo klaar. De electroman heeft nog de windmolen doorgemeten. Volgens hem zijn daar eveneens diodes stuk. Ook de dieptemeter zal pas in Australië gerepareerd kunnen worden. Woensdag heb ik de laatste boodschappen gedaan en ´s avonds bij de Kindofblue aan boord gegeten en afscheid genomen. Misschien dat ik ze pas volgend jaar op weg naar Indonesië weer zie, als ze de Pacific gaan verlaten tenminste. Er is nog zoveel te exploreren in Vanuatu dat ze er wellicht nog een seizoen aan vast gaan plakken. www.kindofblue.info .

Woensdagmiddag pas om 2 uur vertrokken met als bestemming Port Sandwich. Er zat na een maand in Port Villa zoveel aangroei aan de dinghy dat ik ruim een uur heb moeten borstelen. De tocht begon voortreffelijk met rond de 15 knp wind, zodat Devil´s Point, waar het aardig kan spoken, met gemak genomen kon worden. De nacht daarentegen was onrustig met een lompe zee en wind uit de NE hoek. Eerst heb ik aan de wind richting het eiland Epi gezeild, om ´s morgens om 4 uur pas koers te zetten naar het eiland Malekula. Ja en toen was het weer prachtig zeilen. Port Sandwich (door Cook vernoemd naar de prime minister van die tijd) is een langgerekte baai met twee verraderlijke ondieptes waar je alert op moet zijn. Aan weerszijden zijn weelderig groen beboste heuvels met veel cocospalmen. Tot voor de onafhankelijkheid in 1980 woonden hier generaties lang Franse plantersfamilies. Vanuatu, toen nog de Nieuwe Hebriden geheten, behoorde tot de top drie producenten van copra. Volledig afhankelijk van de wereldmarkt was copra geen stabiel product. In goede tijden was er ruim champagne in huis, in slechte tijden moesten de planters leven van taro en vruchten, net als de locals. In de boekjes wordt hun leven beschreven als vooral eenzaam, met problemen als malaria, financiële onzekerheid en verveling. Er waren drie dingen waar ze naar uitkeken. Het maandelijkse bezoek van de schoener met post en voorraden, het jaarlijkse bezoek aan New Caledonia en het avondeten. In hun wanhopige pogingen om hun Europese identiteit te bewaren en niet op zo´n afgelegen eiland ten onder te gaan, verkleedden ze zich elke avond voor het diner.

Achter in de baai, in de buurt van Murder River, ben ik om een uur of tien voor anker gegaan. Een prachtige plek, hoewel met niet al te beste ankergrond; een laag zand op rotsbodem. Het duurde dus even voor de Gemini het vereiste houvast had. Na eerst een paar uur slaap te hebben ingehaald, had ik wel zin in een frisse duik. Toch maar niet gedaan. Alle guides en ook de locals waarschuwen voor ´shark attacks´. Naast de vele rifhaaien zou er een 6m lange haai rondzwemmen die mensen heeft aangevallen en een 9-jarig meisje van een jacht heeft verslonden. Volgens de locals zou de haai een boze voorvader zijn, volgens de minder spirituelen onder ons is het het gevolg van het regelmatig dumpen van slachtafval in de baai. Robert, een local van Port Mandrine, een gehucht van nog geen 25 mensen, beweert dat hij ooit de haai heeft gezien. Hij kwam met zijn kano langs en bood me een reuze pojo aan. Na een praatje, en van mijn kant T-shirts, schriftjes en kleurpotloden voor zijn kinderen, spraken we af dat ik later op de dag zijn dorp zou bezoeken.
Eerst ben ik naar Planter´s Point gegaan, vanwege wat zich hier vroeger heeft afgespeeld. Captain Cook zette hier voor het eerst voet aan wal en op het strand zouden vier- tot vijfhonderd inboorlingen hem hebben opgewacht. Met een wuifende palm als teken van vrede zou hij de menigte tegemoet zijn getreden. Cook was niet alleen een briljante navigator. Hij had lef en voelde goed aan hoe contact te maken met locals. Hij heeft de situatie echter niet altijd goed ingeschat en helaas is het met de Captain slecht afgelopen. Op het strand van Kealakekua Bay in Hawaii werd hij gruwelijk vermoord. Achter Planter´s point maakte ik een wandeling door een oude coconut plantage. De palmen staan er nog steeds parmantig bij, maar de gebouwen van de planters zijn vervallen en hebben sinds de onafhankelijkheid langzaam plaats moeten maken voor het dorpsleven van de ni-Vanuatu.

En dan, op naar Port Mandrine, de village van Robert, gelegen aan de overkant van de baai. Ik ging me een beetje als Captain Cook voelen toen ik op het strand werd verwelkomd door de kinderen en de mannen van het dorp. Met vele bereidwillige handen lag de dinghy zo op de kant en ik werd opgewacht door Sammy de spokesman van het dorp. Robert kwam er pas later bij, maar hield zich op de achtergrond. Het was weer treffend hoe duidelijk en hierarchisch zo´n gemeenschap is georganiseerd. Robert bleek trouwens de voorganger in de kerk te zijn en nam voor de foto gelijk zijn plaats in. De vrouwen? Ja, die blijven op de achtergrond en het is dat ik op ze af stapte, anders zouden ze gewoon zijn vergeten. De grond van Port Mandrine, ze hebben inderdaad mandarijnen en andere citrus, is al generaties lang het eigendom van de enige familie in het dorp. Ze leven van wat de natuur biedt en verkopen de copra. Armoe is troef en de volgende ochtend, toen ik Port Sandwich verliet, heb ik een (zeil)zak met goodies aan Sammy overhandigd, die me in zijn kano tegemoet kwam varen.

Dichtbij Port Stanley sloeg het weer om en kreeg de Gemini een aantal buien over zich heen. Goed om het zout af te spoelen, maar het ging ook gepaard met meer wind. Bij het eiland URI, voor het dorp Selenamboro, wilde ik voor anker. Precies op dat moment kwam er een heavy regenbui over. Zonder dieptemeter, geen zicht op de bodem en 25 knp wind was de manoeuvre me kennelijk te veel. De Gemini kwam op het zand terecht (gelukkig geen koraal) en kwam muurvast te zitten. Terwijl het anker al de bodem raakte (op 3 meter bleek later) was ik te ver doorgevaren. Mazzel dat het laag water was. Drie uur later kon ik de Gemini met behulp van een tros op de ankerketting en de grote lier van het zand af trekken. Er lag een tweede jacht in de baai, zo'n mijl verderop, in een inham van het rif. Paul en Susan van de RIONA, Aussies, kwamen 's avonds, nadat ze in het dorp een ceremonie hadden bijgewoond, bij de Gemini langs. Bij hun eerste bezoek aan Selenamboro in 1982 (de tijd van varen met het sextant!) zouden zij min of meer door het dorp zijn geadopteerd. Nu ze zijn gepensioneerd varen ze jaarlijks langs en brengen dan hier een paar weken door. Vanwege het la Nina jaar, het zeewater in de West Pacific is warmer dan normaal, overwegen zij eerder dan de andere jaren naar Cairns terug te varen (half oktober). Google je op dit onderwerp dan zouden het komend orkaanseizoen aan deze kant van de Pacific zich vroeger en vaker hurricanes (en tropische stormen) gaan voordoen...

Zondag ben ik voor Selenamboro blijven liggen. De 25 knp wind wilde ik liever hier over me heen laten gaan dan bij Wala eiland, de volgende bestemming. De ankerplaats is daar minder beschut. Ik had geen zin met dit weer de dinghy vaarklaar te maken en het dorp te verkennen. No worries, de dorpelingen kwamen me naar me toe. De mannen dan, van jong tot oud. Vrouwen horen zeker niet in een kano te zitten ... ofzo. John Morrison kwam langs met vier jongens en maakte er een ´educational tour´ van. De volgende dag zouden ze op school een essay over het bezoek aan de Gemini moeten schrijven. John, die in Luganville woont en provinciale politiek bedrijft (Agriculture) bereidt zich voor op de toekomst van zijn dorp. Hij informeerde nauwgezet naar mijn opvattingen over tourismemogelijkheden (moorings, resorts, type tourist, risks) alsof hij bezig is een business plan op te stellen. En dan was er de kano met drie jongens die hun mobieltje wilden opladen. Digicel lijkt heel Vanuatu van mobieltjes te hebben voorzien, alleen veel dorpen beschikken niet over elektriciteit. Als ze al een generator of een solarpanel hebben dan is die vaak kapot, omdat ze niet hebben geleerd hoe er mee om te gaan. In de grabbag van de Gemini zit een kleine solarpanel met accu, geschikt om batterijen op te laden. Die zou Digicel hier op de toonbank moeten hebben..
Morgen, bij gunstig weer, ga ik naar Wala, waar volgens een krantje de komende 3 dagen een festival moet zijn. Ik ben benieuwd.

terug naar de reisverslagen



juli - november 2007
 Ecuador - Marquesas - Genootschapeilanden
  -Frans

mei - juni 2007
 Panama & Galapagos
  -Harriet & Frans

maart - april 2007
 Cartagena & Panama
  -Frans

maart - april 2007
 Curaçao - Cartagena
  -Iris & Frans

mei 2006
 Curaçao
 STRIPVERHAAL
 - Coja &Proza

april 2006
 Isla de Margarita
 - Aad & Frans

maart - april 2006
 Curaçao-Isla de Margarita
 - Stefan, Richard & Frans

mei-juni´05
  Cuba-Jamaica-Haiti-
 Curaçao
 - Toos, Wilma &Frans

april.´05
  Cuba zuidkust
 - Harriet &Frans

mrt-apr.´05
  Cuba
 - Frans

februari´05
  St Maarten-St Croix-
 Puerto Rico-
 Dom.Republiek-Haiti-
 Jamaica-Cuba
 - Art, Lies & Frans

kerst´04 - jan´05
 Kp Verden - St Maarten
 - Iris & Frans

najaar 2004
  Ned-Gran Canaria
 - Lino & Frans


All Rights Reserved 2005-2010. | www.sy-gemini.nl | Design by IMAGEPOINT