Kimberley en ik besluiten een paar overnights in Capetown te doen. Kerry en Bruce van de "HAVEN", die hun huurauto in de stad moeten afleveren, brengen ons rechtstreeks naar het door ons gereserveerde guesthouse. Wat een luxe, dat scheelt ons zo maar 2 uur buffelen. We checken in District Six guesthouse, een soort estate met veel hekken en tralies en krijgen een mooie, ruime kamer aan de achterkant. Er zal hier heel criminaliteit zijn; rondom is er ook nog eens een 'schrikdraad' alarminstallatie. Het guesthouse heeft de kaalslag van de wijk District Six tijdens de apartheid overleefd (maar daar over later meer).
We gaan eerst naar Royal Cape Marina. Om uit te klaren uit Zuid Afrika zouden we van Simonstown eerst naar Cape Town moeten varen en ik vraag me af wat de meest geschikte marina is. Royal Cape is goedkoper maar wayout of town. Elke keer zou je een taxi moeten nemen. V&A marina is midden in de up scale Waterfront, maar aanzienlijk duurder.
We gaan dan naar de wijk Paardeneiland waar al de watersportbedrijven zitten en ik laat me bij Sea Supply voorlichten over allerlei onderdelen die op de 'to buy list' staan (nieuw kompas, navionics electronic chart van Zuid Amerika, nieuwe 'tussenwagens' voor het grootzeil, etc). Een GopPro cameraatje (onderwater!) zou wel mooi zijn, maar de goedkoopste kost nog altijd ruim 300 euries. We gaan vervolgens naar het Waterfront, struinen rond, kopen wat kleding, zoeken zonder succes naar een nieuwe fluitketel en eten in een toeristenrestaurant. Het waait hard die dag en het motregent. Alle oversteken naar Robbeneiland zijn afgelast en de Tafelberg is in nevelen gehuld. Daar balen we van; beide trips willen we graag doen. We boeken gelijk Robbeneiland voor de volgende dag met de hoop dat het weer dan goed genoeg is.
We laten ons 's avonds door een taxi naar het guesthouse brengen (legale taxi' s hebben een meter). Bij het (zwaar beveiligde) toegangshek wordt er op ons herhaaldelijk bellen niet gereageerd. We waaien zowat uit onze jurk en het regent zacht. Kimberley is eerst nog blij dat ze een jekkie heeft meegenomen voor die dag, maar neemt na 20 minuten wachten het woord ' koud' op in haar vocabulaire. Ik trek al mijn nieuw gekochte bloesjes over elkaar heen aan en bedenk dan dat ik een visitekaartje van de duena heb en een werkende mobiel. Ik bel de duena uit haar bed die gelijk het kamermeisje achter de bewaker aan stuurt die in slaap gevallen blijkt te zijn. De volgende ochtend genieten we een zeer uitgebreid ontbijt en de duena brengt ons met haar auto naar het Nederlandse consulaat. Mijn paspoort zal dit jaar verlopen en ik zie het niet zitten om in Brazilie daarvoor naar S&atilds;o Paulo, Rio of Brasilia te moeten reizen.
Het vernieuwen van het paspoort blijkt niet zo eenvoudig als in Rotterdam. De regels zouden onlangs veranderd zijn en de clerk geeft te kennen niet te kunnen garanderen dat binnen drie weken in Cape Town een nieuw paspoort op mij ligt te wachten. Het vaarplan is binnen 4 weken op weg te zijn naar Namibie. Ik neem toch het risico. Er lijkt een mogelijkheid te zijn het document naar het consulaat in Windhoek (Namibie) te laten sturen. Vervolgens blijkt het nemen van de tegenwoordig benodigde vingerafdrukken niet te lukken. Na zo'n 7 pogingen geven de clerks het op met de uitleg op de aanvraag voor Nederland dat waarschijnlijk het 'ijzerwerk' in mijn gebit het nemen van de prints onmogelijk maakt...
We kopen een kaartje voor de Blue Bus die een rondrit maakt langs de bezienswaardigheden rond Kaapstad.
Bij de wijngaard Constatia stappen we uit, bekijken de onderneming en geven ons over aan wijnproeverij. Kimberley, die tot de zeer matige gebruikers van alcohol gerekend moet worden, gaat er vol in en onderwerpt het assortiment witte wijnen aan een nauwgezet onderzoek. Erg lekker, vinden we allebei. Dan weet je weer dat er naast slobberwijn ook nog zo iets als kwaliteitswijn bestaat.
Terug op de bus blijkt het bezoek aan een township niet door te gaan bij afwezigheid van de lokale gids. Op je eigen houtje een township besnuffelen, wordt niet alleen ontraden, de bus rijdt gewoon door ...
In Houtbay stappen we uit. Ik wil deze haven, die op de route naar Cape Town ligt, even bekijken en je schijnt er lekker vis te kunnen eten. De mosselen, zwaar gegratineerd met kaas en knoflook, zijn heerlijk. Op zo'n maaltijd kunnen we wel weer een dag draaien.
Kimberley ziet hoe een jongen wat geld weet te verdienen door voor de dagjesmensen een (zeer vette) zeehond vanuit zijn mond stukken vis te voeren. Als ik de haven rondloop, een vissershaven met een aantal steigers voor zeilboten, waait het hard en ik moet er niet aan denken met zo'n wind deze haven in te moeten varen.
Tussen een aantal vissersboten ingeklemd spot ik " WET LADY" de Sloveense boot met wiens bemanning met name Troy bevriend is geraakt. We moeten met de laatste bus mee terug naar Cape Town en de tijd is te kort om over de vissersschepen te klauteren en de bemanning van Wet Lady op te sporen. Binnen de yotty-community was het lang onduidelijk hoe het WET LADY sinds Ile de Reunion was vergaan. Binnen het geruchten-circuit ging rond dat ze averij hadden opgelopen met een gebroken giek en gescheurde zeilen.
We gaan dan met de bus naar Longstreet in het oude centrum van Kaapstad en het uitgaansgebied. In de meest hippe kroeg van de straat drinken we wat en checken onze mail. Als we 's avonds aankomen bij het guesthouse gaat de poort al open voor dat we op de bel hebben kunnen drukken.
De derde dag in Kaapstad beginnen we met een fikse wandeling door de wijk District Six. Ooit is het een gezellige, multiculturele woonwijk geweest. Nu is het een overwegend braak liggend gebied met alleen een technische hogeschool als prominent gebouw.
In het gelijknamige museum wordt ons duidelijk dat de kaalslag van de wijk de geschiedenis is ingegaan als een van de meest krankzinnige voorbeelden van de apartheidspolitiek. In de jaren zestig en zeventig werden zwarten, kleurlingen, Maleiers, Indiers, Arabieren, Ceylonezen en Mozambikanen uit de wijk gedeporteerd. De zwarte oorspronkelijke bevolking werden als eerste naar de thuislanden Transkei en Ciskei overgebracht. Daarop volgden de andere bevolkingsgroepen die een heenkomen moesten zoeken buiten Kaapstad op de onvruchtbare Cape flats. Bulldozers sloegen de wijk plat en in 1982 werd de naam veranderd in Zonnebloem en stond alleen open voor blanken.
De protesten zowel binnen als buiten het land waren hevig en geen enkele projectontwikkelaar heeft het aangedurfd in het gebied te investeren. Sindsdien gaapt er een lege vlakte.
Wanneer we weer op het kantoor van de ferry naar Robbeneiland zijn, hebben we de mazzel, omdat Kimberley online al kaartjes had gekocht, die middag mee te kunnen. Andere belangstellenden moeten een dag wachten.
Het scheelt niet veel of we missen de ferry die middag. De Red Bus neemt een andere route dan we hadden gedacht en rijdt regelrecht naar het kabelbaanstation van de Tafelberg. Een snelle taxi redt ons.
Robbeneiland werd al in de 17e eeuw door de VOC geschikt gevonden als gevangenis. De sterke stroming en de onmogelijke rotsformaties rond het eiland maakten vluchten zo goed als onmogelijk. Tegelijkertijd diende het als leprakolonie Robbeneiland staat nu bekend als de gevangenis van vele anti-apartheidsactivisten, met name Mandela die hier bijna 18 jaar van zijn 27 jaar lange gevangenisstraf heeft uitgezeten. In 1990 kwam hij vrij. Al die politieke gevangenen bij elkaar in een maximum security regiem had het effect dat het een hoofdkwartier en denktank van de anti-apartheidsbeweging kon worden.
"
Vir baie Suid-Afrikaners het dit simbool geword van die triomf van die menselijke gees oor enorme lyding en ontberings.":
We worden met een bus over het eiland rondgetoerd. We zien onder meer de steengroeve waar de gevangenen brokken kalksteen in kleine stukken moesten hakken. De Tafelberg is in nevelen gehuld dus foto's maken vanaf deze ideale plek heeft geen zin.
Het wordt pas echt interessant als we in de maximum security gevangenis een rondleiding krijgen van een oud gevangene.
De cel waar Mandela al die jaren verbleven heeft, heeft natuurlijk de meeste belangstelling. Pas de laatste jaren hadden de gedetineerden een brits om op te liggen, daarvoor sliepen ze op een paar dekens op de grond. Mandela kreeg als eerste een bed toen hij erg ziek was geworden van de tuberculose.
Terug in Cape Town eten we wat en dan blijkt dat de laatste Red Bus al is vertrokken. Tijdens de taxirit naar het guesthouse, om onze bagage op te halen, zien we dat het tafelkleed van de Tafelberg weg is. Binnen no time staan we weer bij het kabelbaanstation en sjesen 1000 meter omhoog in een doorzichtige ronddraaiende cabine.
Het is tegen zonsondergang en de vergezichten zijn schitterend. Je kunt de Tafelberg ook beklimmen en dan doe je daar zo'n 3 uur over. In 1994, hebben Chris en ik, we waren toen redelijk fit, de voettocht van downtown naar de top gedaan. Gemakkelijk was het niet kan ik me herinneren...
In de gloomy area van het treinstation loopt de taxichauffeur met ons mee. Het loket is al dicht, maar de controleurs bij de ingang weten dit en laten ons zonder kaartje gewoon door. Voor zijn nax rijden we naar Simonstown.
Die vrijdag is de Gemini door de kleinste travellift ooit op de kant gezet. Aanvankelijk bereikte de lift niet voldoende hoogte en moest de boot terug in het water om meer opwaarts drijfvermogen te hebben. De werfbaas vroeg zich af of de 18 ton gewicht die ik had opgegeven wel klopte. Nou ja, het staat wel in de meetbrief...
