Frans:
Wanneer ik mensen vertel dat ik, eenmaal in Holland, de Gemini van de hand wil doen, dan zijn er heel wat die met ongeloof reageren. "Jij zonder boot? Dat kan toch niet!". Het idee niet meer het water op te kunnen, vind ik zelf ook wel moeilijk om te verteren. De laatste tijd is er de fantasie ontstaan om ´een klein tufferje´ aan te schaffen. Als voorbeeld liet ik Robert in Torquai een klassiek gelijnd motorbootje zien dat bij ons aan de steiger was komen liggen.





Het gaat mij hier om het ontwerp en niet zo zeer dat ik aan een antiquarisch houten bootje zou willen beginnen. Wat mij aanspreekt, zijn de relatief kleine vensters van de kajuit en de open kuip tot aan de achtersteven waar je met een bimini (zie foto) een canvas tent overheen kan trekken. Nostalgisch ja. Er is veel gelijkenis met de ´motor cruisers´ in de films van Humphrey Bogart (bij voorbeeld "To have and have not" [1944] met Lauren Bacall!) en de "PILAR" van Hemingway.

Op 14 juli zijn we aan de 200 mijl naar Dover begonnen. Om het tij bij de kaap van Portland mee te hebben, zijn we pas om 12:00 uur vertrokken; met wind tegen stroom kan het daar wel eens een moeilijk vaarwater opleveren.


Nog voor het donker fietsten we met 8 knopen snelheid er langs en konden koers zetten naar de zuidpunt van het eiland Wight. Zoals te verwachten was er in het Kanaal veel scheepvaart, wat extra oplettendheid vereiste. Niet alleen de koopvaardij, maar vooral vissersboten en jachten die, zonder goede uitkijk te houden, op hun doel, in dit geval The Solent, afstevenden.


De tweede nacht passeerden we Dungeness waar de afstand van de kaap tot de shipping lane slechts 3 mijl is. Met zeer slecht zicht vanwege mist en motregen, hadden we een aantal ´hairraising encounters´. Eerst met een vissersboot, waarmee je nooit goed weet wat voor koers er gevaren zal worden. Vervolgens met een groot zeiljacht, welke plotsklaps uit de mist kwam opdagen en voorlangs naar de shipping lane wilde. Aan de AIS alleen heb je in het Kanaal niet veel. Het is er zo druk dat de ene melding de andere opvolgt en het scherm zwart is van alle schepen die er in de buurt zijn. De radar, die ik de afgelopen 10 jaar nauwelijks heb gebruikt, bewees nu goede diensten.




Onder de kust bij Dover hadden we het tij tegen en reduceerde de snelheid tot zo'n 1,5 knoop. Met een kleinere diesel dan onze Perkins hadden we zeilend dan toch weer het open water op moeten gaan. Na eerst nog een ferry voorlangs te hebben laten gaan, konden we ´s morgens om half acht vast maken aan de wachtsteiger van het Granville dock. Een uurtje na laag water konden we naar een slip in de marina, welke ik zelf van te voren met de havenmeester had kunnen uitkiezen.

In Dover hebben we de stad verkend. De boulevard is interessant, maar voor het overige wordt de sfeer gezet door het drukke ferry verkeer. In de buurt van de terminal hebben we uitgezocht waar we zusje Tineke, die het laatste stuk naar Nederland zal meevaren, van de bus zouden gaan ophalen. Van te voren hadden Robert en ik het plan opgevat om Canterbury te gaan bekijken, nog geen 30 km landinwaarts. Met de bus dachten we daar met een half uurtje wel te kunnen zijn. Poets! De opeenhoping van vele desperate vluchtelingen bij de kanaaltunnel van Calais en de stakingen van de Franse boeren op de snelweg, hadden tot gevolg dat de druk op de ferries naar Dover gigantisch was geworden. Het verkeer zat volkomen vast. Gelukkig, na 2 uur wachten, soms moet je gewoon volhouden, konden we alsnog met de laatst overgebleven bus Canterbury bereiken. Betalen hoefden we niet van de chauffeur ...

Canterbury hadden we niet graag willen missen. Er zijn veel toeristen, dat wel, maar de intacte middeleeuwse binnenstad maakt dat wel begrijpelijk.

Te voet zijn we over de hobbelkeien naar de kathedraal gelopen, de kerk van de aartsbisschop en de hoofdattractie van de stad. Indrukwekkend inderdaad en Robert kon weer eens tekeer gaan om dit bijzondere bouwwerk met beelden vast te leggen.

De kathedraal heeft sinds de 6e eeuw bouwtechnisch gezien een lange geschiedenis met verwoestingen (onder meer door de Noormannen), herbouw, verbouw, branden en beeldenstormen.

De marmeren vloer van de kathedraal tells many stories. Behalve de vele grafstenen zijn er mozaïken, tegeltabloids en ornamenten met veel symboliek. Op deze foto zie je zogenaamde roundrels met zodiaktekens, iets wat je in een Romaans christelijke kerk niet direct zou verwachten. Opmerkelijk is hoe uitgesleten de vloer is. Je zou denken van de vele voetstappen door de eeuwen heen, maar het zijn vooral de knieën van de duizenden pelgrims geweest die de vloer hebben uitgesleten en gepolijst. Op de plek waar de graftombe van Thomas Becket heeft gestaan, is de vloer wel erg uitgesleten met een gleuf van de vele kniëen. De tombe werd beschouwd als een bijzondere plek voor genezing. Op last van Henry VIII is die echter weggehaald. Er brandt nu slechts een kaars.

De moord op aartsbisschop Thomas Becket in 1170 is het meest roemruchte wat zich in de kathedraal heeft afgespeeld. Becket kwam in conflict met de koning Henry II over de rechten en privileges van de kerk. De koning meende over het reilen en zeilen binnen de kerk te kunnen beslissen. In het bijzijn van een aantal ridders moeten hem zeer boze woorden over Becket zijn ontvallen. Over wat hij precies heeft gezegd, bestaan verschillende versies (zoals: "Will no one rid me of this turbulent priest?"), maar een viertal ridders hebben er uit begrepen dat hij Becket dood wenste. Voor het altaar, in zijn eigen kathedraal, hebben ze Becket met hun zwaarden in mootjes gehakt. De koning zou hierna last van wroeging hebben gekregen en zou openbare boetedoening hebben gezocht. Blootsvoets heeft hij de weg naar de kathedraal afgelegd waarna hij zich door de monniken heeft laten geselen. Door deze gebeurtenissen kreeg Becket de status van martelaar. Hij werd heilig verklaard en Canterbury werd een pelgrimsoord.


De preekstoel. De kerkgemeente moet toch regelmatig van de preek afgeleid zijn geweest met al dat moois om zich heen. Omhoog kijkend doet het je duizelen van de zich herhalende, symmetrische patronen. Daar moeten heel wat steigers voor gebouwd zijn.


De gebrandschilderde glas-in-lood ramen van de kathedraal zijn een hoofdstuk apart. Zoals is te zien zijn de ramen niet alleen het werk van Engelse meesters, maar werden ze ook geïmporteerd, onder andere uit Amsterdam en Antwerpen. De levensgroot gebrandschilderde voorouders van Christus zijn in de 12e eeuw vervaardigd en behoren tot de oudste en meest beroemde ramen van Europa.

Na het bezoek aan de kathedraal troonde Robert me mee naar het Beaney House of Art and Knowledge.

Beaney was een chirurg, politicus en philantroop, die in Australië zijn fortuin had gemaakt en die het startkapitaal heeft geleverd voor het museum in Canterbury, zijn geboortestad. In het museum zijn permanente collecties schilderijen te zien, van lokale kunstenaars, maar ook van Engelse en Hollandse meesters. Er is een afdeling met curio´s en kunstvoorwerpen van het oude Egypte, Griekenland en verweggebieden zoals Polynesië, India en China.

Op het moment dat wij er waren, was er de tentoonstelling "Canterbury in the Age of the Magna Carta" Hier zie je mij een blik werpen op het orgineel van de Magna Carta van 1215. Buiten beeld stond er een suppoost, min of meer er bovenop, met mij mee te kijken. De Magna Carta is het eerste handvest over mensenrechten en betekende een keerpunt in de ontwikkeling naar democratie. Het werd door de Engelse koning John ondertekend, afgedwongen door een aantal baronnen die het machtsmisbruik door de koning zat waren.

Robert: Dat was een onverwachte meevaller: in een van de zalen van het museum was er een tentoonstelling van Eduardo Paolozzi. Een fascinerend kunstenaar, waarom? Omdat hij je de wereld laat zien door collages van voorwerpen en beelden die ogenschijnlijk maar weinig met elkaar van doen hebben. 'visual culture' noemen ze dat. Frans vond het zo leuk dat hij zelfs even z'n pijnlijke kniëen vergat.

---

Frans:
Op 18 juli hebben we Tineke bij de busterminal opgehaald. Leuk elkaar weer te zien na al die maanden. Erg veel tijd die avond om te beppen hadden we helaas niet want de volgende ochtend was het zaak, gezien het tij, bij het eerste licht te vertrekken.

Tineke:
Op 19 juli al om 5 uur vertrokken vanuit Dover. Het was echt tricky daar in de haven en we moesten goed oppassen niet tegen andere boten op te botsen. Onderweg hadden we lekker ruig weer met hoge golven. En ik ben niet zeeziek geworden!

Naderhand werd het zelfs zonnig. Alle drie hebben we genoten van de tocht. In Oostende was het een uitdaging om met de hoge golven binnen te komen. En we moesten ook nog eens door twee sluizen.


Onder het oplettende oog van veel toeschouwers moesten we hier afduwen of je leven er van af hangt en de muren zitten vol mosselen, die je niet kunt eten! Het is allemaal goed gelukt met de twee zeilers die al zo veel hebben meegemaakt. In Oostende zijn we twee nachten gebleven en ik had een dag om de stad te verkennen. Een leuke stad en niet alleen vanwege dat Belgische bier.


Oostende heeft een grote haven en is helemaal gericht op scheepvaart. Er liggen gemakkelijk 750 schepen, waaronder gigantisch luxe jachten tot zeilboten en sloepen en in elk formaat. Er heerst een gemoedelijke sfeer en wat voor mij opvallend was dat zeilers altijd elkaar helpen en het geen moeite is om een lijntje toe te gooien.
Om oesters te eten, Oostende is the place en niet te vergeten ook voor de mosselen, alhoewel die in Breskens nog lekkerder waren.


Frans:
De 28 mijl van Oostende naar Breskens hebben we in 6 uur afgelegd.

Er was de gebruikelijke koopvaardij en daar wist Robert wel raad mee. Na 11 jaar was de GEMINI weer terug in het vaderland. En hoe voelde het? Niet bijzonder. We hebben in Breskens wel heerlijk vis en mosselen gegeten! Niet echt sfeervol daar in marina, echt een doorgangshaven voor zeegaande jachten. En dan de stuurse houding van de havenmeester ... Onwillekeurig moest ik er weer aan denken hoe Zeeuwen kunnen reageren op, in hun ogen, te bijdehante Hollanders. Alsof ze allergisch zijn voor een Haags/Rotterdams accent. Moet het er toch eens (weer) met Ronald uit Brou over hebben ..

De volgende ochtend op 22 juli moesten we alwéér vroeg uit de veren. Voor de ruim 45 mijl van Breskens naar Stellendam hadden we zo´n 10 uur nodig. De Westerschelde, onder de kust van Vlissingen, vond ik weer enerverend. Je moet er, met het tij mee, dicht langs de kust met de adem van grote koopvaardijschepen in je nek. Om 3 uur kregen we het slijkgat in zicht en half zes voeren we de buitenhaven van Stellendam binnen. Ja, nu kreeg ik wel de sensatie terug in het vaderland te zijn. Eenmaal in de havenkom zag ik op de remmingswerken Stefan al in zijn zomer outfit komen aanlopen. Tineke en Robert (zijn kleinkinderen zaten die avond thuis al op hem te wachten) zijn hier van boord gegaan. Stefan stapte op om te helpen de Gemini door de sluizen te loodsen en een plek te zoeken op het Haringvliet. We vonden een mooring (die had je in 2004 niet!) op 51º49.705 N en 4º05.393 E. Vertrouwd was het om Stefan weer aan boord te hebben. Met de dinghy heb ik hem voor het donker teruggebracht naar de wal. Het plan om een aantal dagen rustig aan die mooring te blijven hangen, werd gedwarsboomd door naderend slecht weer. Het Haringvliet biedt daar weinig beschutting en het was zaak op tijd een veilig heenkomen te zoeken. Het lukte mij niet op tijd bemanning te vinden om te helpen de Gemini naar de jachthaven van Rhoon te varen. Ze waren of werkend, wonen te veraf of hadden een ziek huisdier ...


Dan toch maar solo naar de Rhoonse Grienden, waar de havenmeester, na te zijn gewaarschuwd, op tijd op de kade zou staan .. Echt nauw daar in de marina, maar het ging goed met de hulp van een van de boaters van de steiger. Op 25 juli kwam een, zeer zeldzame, zomerstorm over het land. Het was de tweede uit de geschiedenis en de eerste ooit die plaatsvond in de maand juli.

Bij IJmuiden werd in het begin van de middag windkracht 10 gemeten, Hoek van Holland had een uurgemiddelde van 9 Bfrt. Was ik even blij met de Gemini in een beschutte haven te liggen!


De zwart-wit foto's getuigen van onze eerste ervaringen met zeilen. Zonder enige instructie, laat staan begeleiding, zijn we er op uit gegaan. In het begin ging het dan ook flink fout, zo fout dat mensen van de kant schreeuwden: "Kom naar de kant!! Jullie kunnen niet zeilen!". Maar het moest gewoon lukken en daar ging de boot als een 'tierelier'. Dat was genieten!

Tineke op 24 juli:
Ben nog steeds op een andere planeet en zit na te genieten van de zeiltocht met mijn broertjes. Gelukkig mocht ik aan het einde van de reis van de Gemini nog net een heerlijk graantje meepikken. Heerlijk was ook het eten wat Robert ("I am only the chinese cook!") voor ons klaar maakte en dan ook met zijn leuke humor. Zeilen vind ik nog steeds het einde en begrijp waarom Frans dit zo graag doet. Nog steeds "in the swing of things" ben ik de volgende dag na thuiskomst met broer Paulus en vriendin Erna naar de Canessa II gegaan. Canessa II is de zeilboot van mijn broer Paul.