Vertrokken dd. 4-1-2005 om 18.00 s' avonds. Aankomst 5-1-2005 om 9.00 s' morgens.
Een mooie baai. We liggen achter steile, roodbruingele bergen van (oud) vulkanische oorsprong. Het water is blauw. In de kuip is het heerlijk bikini-weer. Zodra je je hoofd echter buiten de kuip steekt, word je overvallen door een koele, harde wind, die uit de bergen de baai invalt. Het is wasdag vandaag. De kleding hangt aan de reling of is om de lieren gedrapeerd. Het is duidelijk wie voor welke kleur een voorkeur heeft. Zwart voor Frans en wit voor mij. Ondanks mijn verwoede schoonmaakacties om de reling van het woestijnzand te ontdoen, blijft deze op mijn witte wasgoed strepen afgeven. Opnieuw wassen. Geen kruid tegen opgewassen. Na de tweede poging geef ik het op. Zwart is toch wel gemakkelijker.
Afgelopen nacht zijn we met een bakstagwind van Sal naar Sao Nicolau gevaren. Vanwege de windvaan en een iets aangenamer koers kozen we niet voor pal voor de wind, wat de kortste afstand zou zijn. Desondanks bleef het schip van bakboord naar stuurboord rollen en weer terug. Potloodjes zochten vanaf de navigatietafel hun eigen weg. Ook de paperassen- en tijdschiftenplank hield het niet. Bij het ter kooi gaan werd Frans (Frans slaapt midscheeps aan stuurboord) door een map met documenten op zijn hoofd getroffen. Aanvankelijk kozen we voor een meer noordelijke koers, omdat we door de NE stroom naar het zuiden zouden worden gezet. In de buurt van Sao Nicolau wijzigden we de koers 60 graden zuidelijker en bleken we ons, beinvloed door dezelfde stroom, heel snel van het eiland te verwijderen. In de vroege ochtend werd het toch weer 7 á 8 Beaufort. Ik lag heerlijk te knorren en heb daar niets van gemerkt. Bij aankomst in de baai werden we in de gaten gehouden door twee opvarenden op een verlopen uitziende boot, genaamd Tristan, die ons gebaarden ons uit de voeten te maken toen we in hun buurt wilden ankeren. Ze leken te vinden dat wij te dicht in hun buurt kwamen. Waarschijnlijk Fransen, dachten we, de bemoeials.
Ook de tweede ankerplek die wij kozen werd ons afgeraden door een vrouw van een zeilboot, genaamd Kalida. Dit keer vanwege een pijpleiding, die er zou liggen (geen aanwijzingen daarvoor op de kaart gezien). Van de 5 boten, die in de baai lagen hielden zich er al twee intensief met onze manoeuvres bezig. Enige tijd later lagen we dan toch op een andere plek voor anker. Tijdens de ankerwacht zagen we, dat de ´Fransen´ gingen verkassen of beter gezegd moesten verkassen, omdat er een vrachtschip aankwam, die anders niet de haven in kon varen. Om achter de pier aan te kunnen meren had hij een behoorlijke zwaairuimte nodig. De Fransen lagen in zijn route. ("Haha, lekker puh")
Toen we vast lagen en onder het genot van een heerlijke kop Canarische koffie zaten bij te komen, werden we al snel benaderd door 2 vissers, die ons een vis, een dorado van meer dan 75 cm. te koop aanboden. Ik had er op dat moment nog geen zin in. Mijn persoonlijke hygiene schreeuwde om de eerste aandacht. Enige tijd later kregen we een herkansing. Dit keer van een vissersbootje met kleinere vissen: mooie rode baarsjes. Die spraken me wel aan. Een kilo (= 6 stuks) kostte slechts 3 Euro (="300" escudos). Bij de afrekening vroegen ze ook nog om een pilsje. De vis hebben we snel schoongemaakt, gepekeld en in de koelkist gezet voor de avondmaaltijd.
