In Baños regelen we vrijdagmorgen een 3 daagse trekking door de jungle (met reis en full board voor $ 35 per dag). De baas van het tourbureautje spiegelt ons allerlei mooie belevenissen voor. Vooral Harriet wil graag toekans, tapirs, kaaimannen en apen in het wild zien. Behalve regenponcho's moeten er rubberlaarzen mee, dat belooft wat. Mijn schoenmaat is niet voorhanden. De baas doet daar wat gemakkelijk over als hij ziet dat ik maat 45 wel áán krijg. Zelf schat ik dat ik er 15 min mee zal kunnen lopen.

's Middags klauteren we een stuk van de voet van de vulkaan Tungurahua (5016 m) omhoog. Het wordt een 4 uur durende tocht; eerst steil omhoog naar Bellavista en het gehucht Luna Runtun en dan langzaam dalend naar de oostkant van Baños. Prachtige natuur, zeer 'lushy' tropische vegetatie, watervallen, vogels en indrukwekkende vergezichten. Vanwege de vele regen van de afgelopen periode is het feitelijk één lange moddertrail die het nodige van mijn behendigheid en energie vergt. Het is een goede voorbereiding naar later blijkt. Harriet die goed getraind is door haar jarenlang gejog heeft geen conditieprobleem. Ik red het wel, maar ben blij als ik eenmaal in een café achter een biertje zit.
Naast het café blijkt een 'peluqueria' gehuisvest. Nu of nooit, denk ik, en een half uur later sta ik letterlijk geknipt en geschoren met gecentimeterd haar weer op straat, tot grote hilariteit en genoegen van Harriet. De kosten zijn 6 dollar. Dat Ecuador een goedkoop land is laat zich op vele terreinen merken. De volgende ochtend 9 uur melden we ons bij Polo, onze junglegids. Bij een hem bekend tourbureautje weet hij gelukkig laarzen maatje 47 te scoren. De busreis naar Puyo, dat in het amazonegebied ligt, voert langs de Rio Verde en de Rio Negro en is met diepe ravijnen, watervallen en de rijke tropische vegetatie adembenemend. Met een 4-wheel pickup taxi rijden we vervolgens naar ons kamp in het regenwoud, gelegen aan de rivier de Pastaza. Op de kaart zie je een groots Ecuadoriaans rivierengebied, dat een deel van het water voor de Amazone levert. Ons onderkomen is een bamboehut op palen, met houten britsen en een klamboe. 's Middags steken we met een kano de rivier over, krijgen onze eerste uitleg over wat er zo al in het regenwoud te vinden is en bezoeken een nederzetting van indianen. We laten ons gezicht beschilderen, krijgen vlechtwerk van palmblad op ons hoofd. Harriet schaft wat keramiek aan Ondanks het toeristische karakter van dit feestje (Harriet is opeens la Reina (koningin) en ik Cacique (opperhoofd) is het geinig om een kijkje bij amazone-indianen te nemen. 's Avonds blijkt het met de mosquitos erg mee te vallen. Met volle maan moet dat anders zijn volgens Polo.

Er scharrelen daarentegen bij de avondschemering veel cucarachas in onze hut rond en dan de grote tropische variant. De volgende dag, na een zeer stevig ontbijt, volgt een zware trekking. Het is urenlang stijgen, dalen en modderglijden door het dichte struikgewas. We zakken soms tot onze kuiten in de modder. Een aantal keren heb ik aan patrouilles van soldaten moeten denken die in de vietnamoorlog ook door dergelijk struikgewas zich met de machete een weg moesten zien te banen. Zal wel door die oorlogsmovies komen. De route voert ons langs een even modderige trail naar een rivier die we zo'n 50 meter doorwaden. Omdat het aardig diep wordt, laten Polo en Harriet gewoon hun laarzen vollopen. Ik volg, met enige vertraging, op mijn blote kakken. Niet gemakkelijk met al die keien in de rivier, maar wel rewarding. We komen uit bij een prachtige waterval waar we zwemmen en ons het 'water op de kop' laten plenzen. Ik ben blij met mijn laarzen en het lukt me, ondanks de riviertjes die we moeten doorwaden, om droge voeten te houden. We krijgen van Polo uitleg over de magische, medicinale (insect-repellent en stoffen tegen diarree, reuma, ja zelfs kanker) en praktische (gif, kleurstoffen, touwwerk jungle-nylon genoemd en bouwmaterialen) eigenschappen van planten en wortels. Natuurlijk ook welke planten gegeten kunnen worden. Verder zien we merkwaardige slangen, spinnen en vogels. Van de volgende cascade blijkt de rivier te diep en Polo besluit niet verder, maar terug te gaan. Onderweg vinden we in een verlaten jungle-kamp in aanbouw zoveel achtergelaten voedsel dat we een vuur maken en van maniok, yucca, uien en aardappelen soep koken, een vullende maar tevens een originele almuerzo. In een hut in aanbouw, waar kennelijk een van de timmerlieden zijn intrek heeft genomen, tref ik, naast veel platte plaatjes die je regelmatig in cellen van het gevangeniswezen kunt aantreffen, in een provisorisch gemaakt vogelkooitje een dode èn een levende kolibri aan. Na enig beraad besluiten we het levende vogeltje in een blikje mee te nemen met de hoop het in leven te kunnen houden. De bazin van de compound waar we verblijven heeft veel verstand van dieren. Het vogeltje heeft de volgende dag niet gehaald en achteraf bezien, hadden we het uit zijn lijden moeten verlossen. We komen laat terug in het kamp en zijn zo afgepeigerd dat we de rest van het programma laten opschuiven naar de volgende dag en lekker bij de rivier in de hamaca's gaan liggen chillen. OK, in de avond hebben we de kaaimanogen in de rivier gemist die je kunt zien als je met je lantaarn over het wateroppervlak schijnt.
De volgende ochtend zakken we met een kano de rivier af, gaan een idyllisch zijriviertje op en ontmoeten Polo weer voor de laatste trekking. Polo en Harriet zien later apen; ik ben net ff bezig met mijn camera. 's Middags gaan we terug naar Puyo, dit keer met een bus die twee keer per dag dit deel van het regenwoud doorkruist. De bus scheurt een grove steenslagweg af en krijgt prompt een lekke band. De band wordt zo routineus door de chauffeur en zijn bijrijder gewisseld dat je begrijpt dat ze vaker dit klusje bij de hand gehad hebben. Van Puyo naar Baños zorgen we er voor allebei aan de goede kant van de bus te zitten om nog eens die indrukwekkende natuur aan ons voorbij te laten gaan. In Baños blijft het de dag daar op zo lang regenen dat we de voorgenomen tocht naar de Pailon del Diablo (ravijn met watervallen van de Rio Verde) laten schieten en vroeger de bus naar Quito nemen om daar nog wat te kunnen rondstruinen. In hetzelfde hotel in het oude Quito hebben we een kamer gereserveerd en dezelfde middag nog gaan we, zonder enige tas of camera vanwege de hoge straatcriminaliteit, het oude Quito in. We bekijken kerken, gebouwen en de mensen op straat. Het straatbeeld is apart vanwege de hoedjes van de indiaanse vrouwen. Harriet doet haar eerste aankopen, voor haar intimi die ze iets aardigs te geven wil hebben en ik schaf een mondharmonica aan voor de lange uren straks op de Pacific.


Donderdagochtend zijn we voor de terugvlucht van Harriet naar Nederland om 3 uur 's morgens weer op pad. Jammer, maar onvermijdelijk, haar vakantie zit er op en ze moet weer aan het werk.

De volgende dag kan ik met een directe bus terug naar Bahia ( 8 uur voor 8 dollar). Eerst maak ik nog even ruzie met de stewardess, omdat mijn kleine rugzak niet de bus in mag en in het laadruim moet. Ook wordt iedereen gefouilleerd. Op lange ritten wordt er zoveel uit de bussen gejat dat sommige maatschappijen geen bagage meer in de bus willen hebben. We hebben samen een mooie reis gemaakt, al hebben we dan geen toekans en kaaimannen gezien. Het is evenwel ook een genot om terug op mijn bootje te zijn, dat nog even rustig in de rivier de Chone voor anker ligt als toen we het een week daarvoor verlieten.