Op 8 oktober bij het eerste licht zijn we ankerop gegaan en de rivier de Kumai gaan afzakken. Bij Kindofblue en Narid zien we nog geen teken van leven, maar zij zijn sneller en dan is het beter als Gemini een beetje voorligt. Het is 275 mijl varen naar Belitung. Het weer is instabiel en we krijgen een paar heftige onweersbuien over ons heen. Er is genoeg wind tot ’s nachts, maar dan moet toch op de Perkins worden teruggevallen. De volgende dag is het afwisselend te weinig of net genoeg wind om te zeilen. De tweede nacht moeten we in het noordoosten van Belitung tussen allerlei eilandjes en riffen door en er zijn ook nog eens veel vissersboten, die niet of nauwelijks verlicht zijn. Oplettendheid geboden dus.
De dag erop, op het laatste stuk vòòr de ankerplaats, zeilt de Gemini achter Kindofblue. Met de VHF vraagt Anita op gegeven moment om een sleepje. Wat er precies aan de hand is weten ze niet. De motor loopt, maar ze hebben geen stuwing van de schroef. Puur mazzel dat we in de buurt zijn, want we varen daar tussen ondiepten.
karakteristieke rotsformatie van Belitung
In de middag komen we aan in Tanjung Kelayang bij de noordwest punt van Belitung op een met meer dan 70 boten overvolle ankerplaats. Aan de buitenkant is manoeuvreerruimte genoeg voor Kindofblue en Gemini om voor anker te gaan. Dit is een stop van Sail Indonesia en de festiviteiten zijn al in volle gang. Eenmaal aan land worden we meteen uitgenodigd voor een gala-diner die avond met het verzoek om per land een liedje op het podium te zingen. We steken snel de koppen bij elkaar, Mieke van de Stamper neemt haar accordeon mee naar de kant, Anita speelt erop en we zingen met z’n allen (Kindofblue, Stamper, Gemini, Taremaro, Narid – de Vlamingen doen gewoon mee met de Nederlanders) het aloude lied: “Daar was laatst een meisje loos”. Daarbij kozen we voor de meest gangbare versie (daterend van 1775), even snel op internet opgehaald, en niet een van de schunnige versies.
Samenvatting van het loze meisje. Om te kunnen gaan varen verkleedt een meisje zich als man en neemt als matroos dienst op een schip. Tijdens een storm blijkt het door haar verrichte werk niet goed te zijn uitgevoerd, reden waarom ze ter afranseling wordt ontboden in de kajuit van de kapitein waar ze zich gedeeltelijk moet ontkleden. Als vrouw ontmaskerd, maakt ze van de nood een deugd door haar kunne aan te wenden om de straf te ontlopen. Dat levert haar behalve de kapitein als een echtgenoot in spé ook nog een jong matroosje op.
De leukste bijdrage is die van de Australiërs en dat is een grote groep in de vloot. Ze brengen een voor Australiërs bekend lied ten gehore en doen er een dansje bij, waarbij kangoeroes en krokodillen worden nagedaan. Het publiek is er erg enthousiast over.
Het euvel van Kindofblue blijkt de keerkoppeling te zijn. Hier ter plekke zijn geen mogelijkheden dat te repareren. Concreet betekent het dat ze geen voortstuwing van de motor hebben en op zeil Singapore moeten zien te bereiken om daar de reparatie te kunnen laten uitvoeren. Al snel bieden een aantal boten aan, waaronder Gemini natuurlijk, hen te slepen. Het is zo’n 350 mijl.
Kimberley ontmoet op het eiland weer haar vrienden en vriendinnen die ze tijdens Sail Indonesia heeft leren kennen (onder wie Troy, Alex en Sarah) en is dagenlang aan de rol. Sarah is van Australië meegevaren op de boot van haar moeder en heeft besloten van boord te gaan. Ze gaat door Zuid-Oost Azie reizen en vertrekt binnenkort naar Cambodja. Op de foto zie je haar met Kimberley, volgehangen met ‘goodie bags’, die zijn aangeboden door de feestorganisatie van Belitung. Het kan niet op hier.
De service en organisatie aan land in verband met de komst van de Sail Indonesia vloot is indrukwekkend. Er is een dinghy ploeg op het strand die de bootjes uit het water tilt en op gepaste afstand van de vloedlijn weer parkeert. Er blijkt ook een heel team aan gidsen te zijn. Het zijn leerlingen en onderwijzers van de high school die bij allerlei zaken helpen en tegelijk hun Engels kunnen oefenen. De hele dag is er muziek, wordt er gedanst en er is een tentoonstelling met kraampjes die veel over de eilanden van Indonesië laat weten. Verder is er een waterhole voor de jotties, altijd druk bezet…
We maken twee rondritten over het eiland, georganiseerd en betaald door de overheid van Belitung, een naar West-, de andere naar Oost Bilitung. Op beide tochten krijgen we een heerlijke lunch aangeboden, zijn er toespraken van de regenten en krijgen we optochten en voorstellingen met veel dans te zien. De bussen met jotties rijden onder politie-escorte door allerlei plaatsen heen. Bij kruispunten gaat het zwaailicht en de sirene aan en rijdt het konvooi dwars door de rode stoplichten en het drukke verkeer. De regent van West Belitung laat ons het gebied zien waar volgend jaar een marina gebouwd gaat worden en hij wil alvast een beetje reclame maken. De plaats die hij heeft uitgekozen, lijkt zich goed voor een jachthaven te lenen, zo op het zicht. Hoe het met stromingen e.d. zit, weten we echter niet. Het zal niet de eerste keer zijn dat een haven verzand, omdat geen rekening is gehouden met de stromingen. Dicht bij het strand krijgen we ook een geestuitdrijving te zien. Een man gaat een gevecht aan met een zak vol takken met doornen. Hij lijkt in trance te geraken tot dat hij uitgeput neervalt en de geest kennelijk is uitgedreven. Hoewel op Bali na heel Indonesië Islamitisch is, geloven ze toch nog in geesten en houden ze hun tradities wat dat betreft in stand. We hoeven maar te denken aan Guna Guna of de Stille Kracht wat in Nederlands Indië onderdeel was van het dagelijks leven en waar de aanwezigheid van geesten en vormen van bezetenheid een vanzelfsprekendheid waren.
Op weg naar de ankerplaats stopt de bus bij een strand, waar het hele dorp uitloopt om ons te gaan bekijken. Kimberley en Anneke krijgen bijzondere aandacht en worden aan één stuk door gefotografeerd, als waren ze movie-stars. We bezoeken ook nog een interessante chinees- boeddhistische tempel boven op een heuvel.
In de koloniale tijd, koning Willem III was groot aandeelhouder, is de Nederlandse Billiton Maatschappij op dit eiland begonnen met de winning van tin, later uitgebreid naar andere ertsen en andere landen. Vanaf circa 1970 werd Koninklijke Shell het moederbedrijf, die het in de jaren 90 weer doorverkocht aan een Zuid Afrikaans mijnbedrijf. Sinds 2001 is Billiton gefuseerd met een Australisch mijnbedrijf en heet nu BHP Billiton.
Op 12 oktober zou de president van Indonesië op bezoek komen. Voor de locals een grootse gebeurtenis. Er is schoongemaakt, de wegen zijn versierd en er is zelfs een nieuwe weg aangelegd van het vliegveld naar Tanjung Kelayang. Er zal een groot gala diner aangericht worden, waarvoor alle jotties zijn uitgenodigd. De dresscode is traditionele kleding dat wil zeggen, de vrouwen sarong en blouse, de mannen lange broek en batik hemd. Via een loterij komen 10 jotty-koppels in aanmerking om tijdens het diner bij de president aan te zitten. Stamper prijst zich gelukkig.
Dan komt er een verordening van de Navy. Uit oogpunt van beveiliging van de president moet de hele Sail Indonesia vloot, meer dan 70 boten, verkassen naar 2 mijl buiten de ankerplaats. Onmogelijk voor ons want daar is het 40 of meer meter diep en knap onveilig ook zonder de beschutting van de baai. De hele vloot besluit dan in dat geval gelijk door te varen naar Singapore. Dan maar geen gala-diner! Dan komt het bericht dat de president het heeft af laten weten, maar de vice-president zal aanwezig zijn.
Er zijn inmiddels voor deze gelegenheid honderden lokale visboten aangekomen, die fraai versierd dicht bij de kust voor anker gaan. Verder is er veel marine en zijn er mensen van de coast guard, het leger en politie. Tijdens de inspectie van de vloot door de vice-president mogen wij de hele ochtend niet van boord en moeten wachten met uitklaren. De volgende dag gaan we immers op weg naar Singapore. Het uitklaren ’s middags is wel een geestige gebeurtenis. Ook hier heerst een soort feeststemming en de beambten vinden het belangrijker samen met de bezoekers op de foto te gaan dan de reis- en vaardocumenten ordentelijk af te handelen.
Het gala diner met de hoogwaardigheidsbekleders, 5 ministers, maar zonder de vice-president, het verandert hier steeds weer van het ene moment op het andere, was wel geinig. Het eten is weer lekker, er is muziek, er wordt gedanst, de toespraken kunnen wij vertaald volgen met earphones en Dirk en ik ontmoeten de Beauty Queen van Indonesia.
