Door Frans

Van Knysna naar Simonstown, het was me het tochtje wel. Met zo'n 250 mijl nog niet eens zo lang, maar ik vond het een klotereis. Troy achteraf vond het wel interessant. Hij weet nu wat het is als je met een defecte autopilot zelf moet sturen. Na de vaststelling van de stuurproblemen (later bleek onder mijn bunk een grote plastic zak met kussens zich om een van stuurstangen te hebben gewikkeld wat het sturen erg zwaar maakte) duurde het niet lang voordat het stagfok uit het onderlijk scheurde. Het splinternieuwe, krakerige stagfok van Rolly Tasker werd te voorschijn gehaald en gezet. Ook dat zeil scheurde, nu ter hoogte van de zaling, gelukkig niet over een lange lengte, maar toch ... Om het laden van de accu's te monitoren, hadden we voor vertrek draden aan een aantal belangrijke contactpunten draden bevestigd. Met de multimeter werd het na een aantal uren wel duidelijk dat we nog steeds hetzelfde probleem hadden en dat aan de startbatterijen een veel te hoge laadstroom werd geleverd. (16 tot 17 volt). De batterijen heb ik vervolgens losgekoppeld en met de Honda generator konden we tijdens de tocht met twee keer laden de huisbatterijen op peil houden.

Van de 35 knopen wind bleven er na zo'n 12 uur niet veel over. De wind ruimde van ESE naar SSW en voor een paar uur kon ik me zorgen gaan maken of we bij Cape Agulhas met een SW wind te maken zouden krijgen. Met een sterke SW wind kom je echt niet om die kaap heen. Het bleek mee te vallen en met een ruime bocht zijn we met 10 knp wind, langzaam dat wel, om de kaap gevaren. Om 10 uur 's morgens zijn we Cape Agulhas voorbij en varen we de Atlantische oceaan op. Ik heb een zucht van verlichting geslaakt; de Indische Oceaan was ook voor mij een van de moeilijkste vaargebieden en niet in het minst de 'wild coast' van Durban naar Port Elizabeth.

Tijdens een wacht van Troy komt er een sportvisserboot op de Gemini af. Troy twijfelt even over de intentie van de vissers, er vinden tenslotte tegenwoordig allerlei vreemde en ongewenste encounters plaats op zee. Het blijkt dat de vissers hun vangstquotum hebben overschreden en zij geven ons een mooie tuna cadeau.

Bij de aanloop van False Bay doen we ons best met de voordewindse koers niet te dicht bij Kaap Hangklip uit te komen en dat lukt. Ik vertrouw geen enkele kaap. Wanneer ik de wacht overneem van Troy zijn we net False Bay ingevaren en is het regelrecht kloteweer. Met geen maan pikkedonker, harde wind, een zeer lompe zee en veel buiswater. Ik krijg de grootste golf ooit over me heen en sta even tot mijn knieen in het water. Gelukkig dat het onderste schotje er in zat, anders was het ook een golf binnen geweest. Om te vertragen draai ik de kluiver weg, hou grote afstand van Whittle rock en tegen het ochtendgloren kunnen we gijpen om recht op Simonstown te gaan koersen.

Door Kimberley

Oudjaar vieren we jammer genoeg op zee aan boord van de Gemini. Frans komt om middernacht langs met een slok wijn en we wensen elkaar gelukkig nieuwjaar. Ik voel me nog steeds zeeziek en Troy en Frans toasten buiten ook snel op 2014. Troy loopt wacht en na drie uur komt hij naar binnen en wensen wij elkaar ook gelukkig nieuwjaar. Hij is super moe en ploft neer om te gaan slapen. Frans zegt later dat hij Troy nog nooit eerder zo kortaf heeft meegemaakt. Als hij de wacht overneemt blijkt dat de zee ruw is en dat golven over de Gemini slaan. Het is koud en nat buiten en drie uur lang onder deze omstandigheden aan het roer staan is geen pretje. De sfeer aan boord is na twee en een halve dag dan ook verre van gezellig en ik verheug mij op onze aankomst.

Op nieuwjaarsdag varen we rond Kaap Hangklip False Bay binnen. Frans krijgt tijdens zijn wacht om half vijf 's ochtends de voor hem grootste golf ooit over hem heen en ik hoor hem luid vloeken ... Frans en Troy hebben de snelheid van de Gemini dermate vertraagd dat we bij daglicht de ankerplek zullen binnenvaren. De kust kan mij niet snel genoeg dichterbij komen en ik ben zo blij als we uiteindelijk in rustiger vaarwater komen. We vinden een mooring aan de buitenkant van de ankerplek en slaken allen een zucht van verlichting als we er zijn. Wat een trip! Tot dit laatste stuk is de gehele reis van Frans en Troy vanaf Singapore zonder noemenswaardige problemen verlopen en opeens sloegen tijdens de laatste dagen de problemen ons om de oren.

Frans en Troy nemen de rituele versnapering waarna Frans zich laat vallen op de bank en direct van de wereld is. Troy en ik laten de dinghy te water en Troy propt nog snel een stuk Tuna in zijn mond en gooit een paar stukjes over boord. Al snel duikt er een zeehond op naast de boot die zich te goed doet aan de restjes. Later horen we dat dit de 'huis' zeehond genaamd Charlie is, die ook regelmatig in de marina zijn opwachting maakt. Hij schijnt te bijten als mensen te dichtbij komen ...

Troy en ik varen even later naar het strand en ik vind het toch wel spannend in de dinghy aangezien witte haaien regelmatig in deze baai worden gespot. Natuurlijk zien wij er geen en de plaatselijke strandgangers kijken geinteresseerd toe hoe Troy en ik de dinghy op het strand trekken. Het water is freezing maar tegelijkertijd heel verfrissend als we terug het water in lopen om af te koelen. Na het strand varen we naar de MIE die net in hun dinghy stappen. Zij gaan ons voor naar de marina en laten zien waar we de dinghy kunnen vast maken aan het visitor's dock. Onderweg stoppen we nog bij de Gemini en Frans is nog diep in slaap. Hij heeft niet eens doorgehad dat wij weg waren en de dinghy al in het water hadden gelaten. Hij wil verder slapen en niet met ons mee. .


Die avond braaien we voor de eerste keer in de marina van Simonstown. Veel vlees hebben we niet maar de overgebleven tuna wordt door Troy perfect gegrild. Ook de crew van MIE is weer van de partij en die hebben zoveel vlees dat we allemaal met goed gevulde buiken die avond ons bed in duiken voor een heerlijke nacht slapen.

De volgende ochtend verkassen we de Gemini, ondanks een sterke wind van 25 knopen, van de mooring naar een prachtige plek in de marina (berth V3), met de behulp van een van de kleine sleepbootjes. Aangezien de Gemini nog steeds stuurproblemen ondervindt konden wij deze assistentie goed gebruiken. Troy moet in de dinghy nog een plotselinge sprint trekken als blijkt dat Burger, de kapitein van de MIE, precies op de ligplaats bedoeld voor de Gemini zijn dinghy geparkeerd heeft. Gelukkig is de Gemini even later perfect afgemeerd en Frans is blij dat we liggen en dat hij de aankomende tijd hier niet weg hoeft.



Simonstown is een mooi plaatsje omringt door hoge bergen en de marina is knus met goede faciliteiten en overal hangt een gezellige sfeer. De mannen zijn zeer blij dat er iedere dag happy hour is van 6.30 pm tot 7.30 pm in plaats van zoals in Knysna slechts 1 keer per week op woensdagavond. Enige nadeel is dat er geen grote supermarkt is en dat je voor de wat grotere boodschappen de trein moet pakken of ander vervoer moet regelen.

Vrijdag willen Frans en ik met de trein naar Kaapstad. Troy gaat ook maar vertrekt later en wil zijn eigen plan trekken. De trein vertrekt slechts een keer per uur en aangezien we de trein net gemist hebben, besluiten we het Naval museum in Simonstown te bezoeken. Het is een interessante collectie van allerlei verschillende items van oude uniformen en schilderijen tot bomb shells, torpedo's en delen van een onderzeeer. De treinrit naar Kaapstad duurt uiteindeijk in plaats van de verwachtte 20 minuten een dik uur en stopt op ieder tussen gelegen station. Het is een prachtige rit langs de kust en voor 18 Rand retour (1 dollar 80) spotgoedkoop.



Van het Centraal Station in Kaapstad lopen we naar Castle of Good Hope. Dit kasteel is gebouwd door Nederlanders tussen 1666 en 1679 om Kaapstad te beschermen. Tegenwoordig is het nog steeds het militaire hoofdkwartier van de Westerlijke Kaap. Het is een prachtig fort met een mooi uitzicht over het centrum van Kaapstad en de Tafelberg in de verte. Volgens Frans is het binnen in het fort net of we door oud Amsterdam lopen. We bezichtigen de oude meubels, werkplaatsen, de martelkamer en het militaire museum.

Van het fort lopen we vervolgens naar de Victoria & Alfred Waterfront. We lopen langs de V&A marina waar diverse boten liggen die de volgende dag zullen starten voor de Cape to Rio race, waaronder de publieksfavoriet Maserati.

 

Frans laat na 6 maanden weer eens zijn haar knippen ... Op een terrasje genieten we van een heerlijk drankje en we zien onderwijl een zeehond zwemmen die zo'n grote vis gevangen heeft dat hij hem niet krijgt doorgeslikt. Hij gooit de vis een paar keer omhoog om hem al vangend door te kunnen bijten.


In het Waterfront shopping complex eten we een hapje waarna we de taxi terug naar het station pakken voor de laatste trein die kwart over negen vertrekt. De vorige trein heeft echter vertraging en we kunnen nog net met deze trein mee. De plaatsjes die we onderweg passeren zijn slecht verlicht en ook Simonstown is nu donker en uitgestorven.

De twee daarop volgende dagen brengt Frans het meeste van zijn tijd door achter de computer om onder andere benodigde bootonderdelen te bestellen.



Troy en ik bezoeken de pinguins en een waterval. Er leeft op Bolders beach, 20 minuten lopen van de marina in Simonstown, een kolonie van rond de 2800 pinguins en voor 55 rand mag je het strand op en zelfs met ze zwemmen. Aan land op de grote witte rotsen waggelen ze traag voort, maar in het water zijn ze zo gestroomlijnd dat ze supersnel door het water schieten. De waterval die we de zondag bezoeken is erg klein maar het is een leuke wandeling de berg op en bovenop is er mooi uitzicht op de marina.

Troy kijkt zijn ogen uit wanneer hij verschillende varianten Protea's, de nationale bloem van Zuid-Afrika, langs de weg ontdekt.