Om 8 uur vertrekken we. Drie dagen zijn we hier geweest. We zwaaien nog even naar de Amerikaanse marineboot waar de jongens op het dek naar ons staan te kijken. Mogelijk met enige jalousie dat er hier ook mensen zijn die zomaar weg kunnen varen. Wij kunnen ons de verveling om hier zo lang voor anker te moeten liggen wel enigszins voorstellen.
We varen eerst een heel eind langs de kust in noordwestelijke richting. Er is nauwelijks wind en gaan dus op de motor. Jawel de auto-pilot lijkt het te doen, maar valt toch na een kleine 20 minuten weer uit. We krijgen hem weer aan en dit keer lijkt hij het langer te doen voor hij weer uitvalt. Nog een paar maal slaat hij uit tot hij het vanaf 13 uur gewoon keurig blijft doen. Startpijn waarschijnlijk. Vanaf 16.00 uur zien we geen land meer. Het is mooi helder weer en na onze vette favoriete borrelhap van “”toastjes met ansjovis””die bijna vanuit het bordje over de reling gingen (zeg maar terug naar waar ze vandaan komen) gaat Frans een tukkie doen. Hij denkt dat het wel eens een roerige nacht zou kunnen gaan worden. Wanneer we meer rond de kaap omhoog varen,van het eiland vandaan, beginnen er weer uit het niets behoorlijke golven te ontstaan. Vanaf 18.00 uur gaat het flink waaien en met kluiver en stagfok gaan we de avond in. Het slapen gaat slecht tussen het wachtlopen door. We zien 5 -het is druk!- grote schepen gedurende de hele nacht. Twee ervan zijn cruise-schepen, duidelijk op weg naar Jamaica. Als die enorme flatgebouwen aan ons voorbij varen, krijg ik onmiddellijk Titanic-visioenen van al die verdiepingen met lichtjes, We hebben al een beetje geleerd in te schatten op wat voor afstand en in welke richting alles zich beweegt. Art moet Frans 1x wakker maken, omdat er 1 boot wel erg dichtbij lijkt te komen en op ramkoers lijkt te liggen. We moeten inderdaad 30 graden van koers veranderen. Ook is er 1 boot die gewoon nieuwsgierig lijkt te zijn en op z`n gemak op een afstandje bijna stil gaat liggen. Ach ja, zegt Frans, die jongens vervelen zich ook wel eens op de brug! Heel bijzonder is het om een heel ver lichtschijnsel met de verrekijker te volgen. Binnen 20 minuten kan zo’n boot bij je in de buurt zijn, maar soms is hij ook weer snel verdwenen. Vannacht heb ik ook voor het eerst eens geprobeerd om op de kaart een koers uit te zetten, voordat Frans het echte werk deed. Ik zat er niet eens zo ver naast! Na de laatste wacht,om 7 uur, zien we in de verte Jamaica liggen. Er en is een echtpaar dolfijntjes, die wat ochtend gymnastiek rondom de boot doen. Helemaal geweldig! Wat valt er nog te wensen??
De bedoeling is naar Port Antonio te gaan, aan de oostkust. Vroeger was het de belangrijkste bananendoorvoerhaven van de wereld. Later is het bekend geworden door rijke filmsterren die er vakantie gingen vieren.