Gemini Route Logboek van Alles wat Contact

Harriet terug van het duiken


<< >>
Week 23
We gaan naar de Galapagos -HARRIET

Galapagos
  Maandag regelen we bij een reisbureau in Manta een reis van een kleine week naar de Galapagoseilansden. Dat staat nou al jaren op mijn “levensverlanglijst’’. Om het vliegtuig te halen moeten we om vier uur opstaan en om vijf uur met de taxi op weg naar het vliegveld van Guayaquil, ruim 200 kilometer naar het zuiden. Na de aankomst op het vliegveld van Baltra, een eilandje boven Santa Cruz, volgen een tochtje met een watertaxi en een bustocht van 42 kilometer. Het hotel in Puerto Ayora is een aangename verrassing. Dat vol pension inbegrepen was wisten we niet
De eerste dagen- waarin de excursies die bij de reis inbegrepen zijn, plaatsvinden- blijkt er sprake van een soort regiem wat Frans aan de padvinderij doet denken en mij aan de kampen van de kerk. Een reisleider, door ons de hopman genoemd en gediagnosticeerd als ADHD-er, geeft strikt om half zeven op harde, militaire toon voorlichting over de excursie van de volgende dag. Het eten is op strikt gereguleerde tijden, evenals de rest van het programma.
harriet in het darwin-centre
We zijn – zo blijkt- ingedeeld bij Zuid-Amerikanen, vooral mensen uit Ecuador zelf. Hun manier van doen is niet altijd zoals wij dat gewend zijn. Stel je voor: je vaart om een prachtig eiland heen waar voor je neus tientallen zeeleeuwen liggen, blauwpoot genten van heel dichtbij te bewonderen zijn, rode krabben bij bosjes over de lavarotsen lopen en ondertussen schettert er een stem door een microfoon die de schoonheid aanprijst. “Mira los lobos marina. Que belleza!” .En bij een baltsend gentenpaar “Que romanza!”. Als onze hopman niet aan het woord is, is er muziek te horen. De geluidsinstallaties zijn niet van de beste kwaliteit, ze storen en het geluid is metalig. Gelukkig is de installatie even uit als we bij een eilandje gaan zwemmen en tot onze vreugde een aantal zeeleeuwen ook in het water duiken om met ons mee te zwemmen. Ze komen zo dichtbij dat ik ze had kunnen aanraken.
We moeten ook wennen aan de Zuid- Amerikaanse gewoonte om zich voor elk dier te laten fotograferen. Een voor een en bij elk dier weer opnieuw. De mannen met zonnebril op, een vuist in de zij en met de andere vuist de duim omhoog, een vette smile op hun gezicht, de vrouwen in de meest charmante pose. Het heeft iets grappigs. Af en toe vormen zich daardoor grote groepen bij een dier, zoals bij een grote reuzenschildpad in een gebied wat we bij een van de excursies bezoeken . Het is bijna belachelijk, één groep is aan het fotograferen, een andere groep staat te wachten. De kop van de schildpad blijft verstijfd half teruggetrokken in zijn schild.

harriet in het darwin-centre
De eerste excursie betrof het Darwin Research Center, uiteraard genoemd naar de bedenker van de evolutietheorie wiens hoofd je hier op posters, T-shirts, kopjes en sleutelhangers kunt bewonderen en in iedere souvenirwinkel kunt kopen. In het researchcentrum, waar allerlei onderzoek gedaan wordt naar de zeer bijzondere natuur van de Galapagos, kunnen we een blik werpen op ‘Lonesome George’ voor zover nu duidelijk het laatste exemplaar van een ondersoort van reuzenschildpadden die leefde op het eiland Pinta. Biologen dachten dat deze soort de jarenlange uitroeiing door walvisjagers niet overleefd had. Schildpadden werden vroeger meegenomen op schepen en levend in het ruim gestapeld. Ze konden dat wel een jaar overleven, wat uit het oogpunt van conservering van het vlees gunstig was, maar de soort wel de kop kostte. In de zeventiger jaren werd min of meer toevallig nog een exemplaar van de Pinta schildpad gevonden dat meteen meegenomen werd naar het Research centrum op Santa Cruz. Er worden al jaren verwoede pogingen gedaan George ( die genoemd is naar een in die tijd populaire Amerikaanse komiek die dezelfde tragiek liet zien als die welke de schildpad toegedicht werd) te laten paren met genetisch dicht verwante vrouwtjes. Maar George vertikt het. Ondertussen wordt de zoektocht naar een schildpadvrouwtje van dezelfde soort voortgezet, maar het lijkt er op dat George echt de laatste is van zijn soort. Hij is, zo vertelde de gids, in goede conditie. Zijn leeftijd is niet te bepalen. De meeste ‘educated guesses’ zeggen dat hij ongeveer 80 moet zijn en nog wel een jaartje of 70 meekan. Wat betreft zijn leeftijd moet hij nu in zijn meest bronstige periode zijn. Er zijn allerlei theorieën over George’s onwil tot reproductieve activiteiten. Geen is zeker. Is hij homoseksueel ( past moeilijk in de evolutietheorie), te weinig in contact geweest met andere mannetjes (competitie tussen mannetjes stimuleert de paringsdrang) of heeft hij geen soortgenoten gezien die het hem voordoen? Ik ben een boek aan het lezen over de pogingen die gedaan worden hem zover te krijgen, maar ben nog niet verder dan het bovenstaande. Het boek van Henry Nichols kan ik overigens iedereen aanbevelen.
turtles
Omdat George zich aan ons alleen met zijn achterkant wenste te laten zien hebben we helaas geen foto van hem. In het researchcentrum worden jonge reuzenschildpadden gekweekt. Later, na een gewenningsprogramma, worden ze uitgezet in de natuur. De eieren worden door biologen uit de broedplaatsen gehaald om ze in het centrum uit te laten komen en vervolgens de jonge beestjes de kans te geven op te groeien tot exemplaren die oud genoeg zijn om weerbaar te zijn tegenover predatoren, zoals fregatvogels. Dit gebeurt overigens alleen bij de bedreigde soorten.

In het centrum wordt uitleg gegeven over de oorsprong van het dierenleven op de Galapagos en de wijze waarop getracht wordt de unieke natuur van deze eilanden in stand te houden. Hoe kan op uit de aardkorst opgerezen vulkaaneilanden dierenleven ontstaan? Wat is de verklaring dat soorten uit zowel tropische als gematigde klimaten kunnen floreren op het eiland. En hoe komt het dat de dieren op het eiland zo weinig schuw zijn.

Dat laatste ervaren we bij de daarop volgende tochten. De bluefootboobies ( in het Nederlands worden ze ook gevlekte rotspelikanen of blauwvoetgenten genoemd; veel minder mooie benaming) hebben nesten met eieren en jongen in allerlei stadia van groei. Er worden twee eieren na elkaar uitgebroed. Als er te weinig voedsel is voor twee jongen, wordt het zwakste jong uit het nest gewerkt. Dit jong verhongert vervolgens. Afschuwelijk om te zien! Het nest is eenvoudig een cirkel van ongeveer een meter doorsnede, gemaakt met poep van het vrouwtje. Dit houdt meteen allerlei predatoren zoals slangen en hagedissen op een afstand. Boobies zijn erg duidelijk over de gewenste afstand; een stap te dichtbij doet ze protesteren. Blijf je op de goede afstand dan laten ze zichzelf en hun ‘offspring ‘ stoïcijns bewonderen of doen hun grappige baltsdansjes waarbij een mannetje een vrouwtje zijn blauwe pootjes laat zien. Zo ook een pelikaan met baby in de boom die niet verblikt of verbloost; noch van het geschreeuw van haar jong noch van onze aanwezigheid. De zeeleeuwen die overal als poezen lekker liggen te zonnebaden en de fregatvogel op het nest liggend met een wel heel dikke rode keelzak; ze tonen maar weinig interesse in ons. Ze zijn gewoon niet bang voor mensen. Bij de zeeleeuwen moet je overigens wel uitkijken voor de ‘dominant male’, de enige man in een harem van ongeveer 35 vrouwtjes die hij allemaal bevrucht ( na plm vier maanden moet hij zich dan ook voor een periode terugtrekken om te rusten en bij te eten en wordt de leiding tijdelijk afgestaan aan een ander mannetje). Deze man, te herkennen aan zijn imposante afmetingen, kan boos worden als je je te ver in zijn territorium waagt. Dat is niet zo snel; we hebben in zijn buurt gezwommen, maar bij een andere excursie zwemt iedereen snel naar de boot als het beest na een aantal harde schreeuwen in het water glijdt.
Naast de al genoemde dieren zien we pinguïns, land-iguanas en zee-iguana’s, wonderlijke, prehistorisch aandoende wezens die voortdurend spugen om het zout in hun lichaam kwijt te raken. Met snorkelen zien we behalve zeeleeuwen en veel vis, een zeeschildpad ( voor mij de eerste keer) en twee rifhaaien. En dan noem ik alleen nog de meest indrukwekkende soorten. De snorkeltocht door de Corona del Diablo (Duivelskroon) bij het eiland Floreana, een krater die voor een deel onder water ligt en een halve cirkel van rotsen vormt, zal ons nog lang bijblijven.

De meeste dagen maken we een excursie. Op een rustdag ( wegens maagdarmproblemen om het maar netjes te zeggen) wandelen we naar Tortuga Bay, een prachtig stuk strand waar we tot onze verrassing een orgiale (woord van Frans) berg van wel 25 zee-iguana’s vinden. Grappig hoe ze in de meest aanminnige houdingen liggen, de kopjes tegen elkaar, de handjes van de een op de rug van de ander. Het landschap is er ook mooi met al die cactussen.
iguana
Het leven op de Galapagoseilanden begint vroeg , vanaf zes uur ’s morgens kun je niet meer slapen omdat er veel teveel lawaai is en een ieder ongegeneerd staat te schreeuwen. De dienst in een kerk vlakbij het hotel die gepaard gaat met luid gezang begint op zondagmorgen om zeven uur. Zelf je ritme aanpassen is het verstandigste. Hoewel ik vooraf veel verhalen gelezen heb over overbevolking ( door massale illegale immigratie en teveel toeristen) zie ik daar weinig van. Santa Cruz oogt welvarend en schoon. Je waant je er eigenlijk niet zo in Zuid-Amerika. Ik heb i.t.t. het vasteland geen bedelaars gezien, geen hopen afval op straat en geen verwaarloosde kinderen. De westerse toeristen zijn niet overheersend in het straatbeeld. De problemen moeten er overigens wel zijn. In april heeft president Correa van Ecuador aangekondigd een volkstelling te zullen houden en maatregelen te willen nemen tegen de illegale immigratie. Voorts wil hij het toerisme beperken..

Ik ben in ieder geval zwaar onder de indruk van de eilanden.

terug naar de reisverslagen



  kijk´s op de kaart:
  FRANS zit hier ongeveer

april 2006
 Isla de Margarita
 - Aad & Frans

maart - april 2006
 Curaçao-Isla de Margarita
 - Stefan, Richard & Frans

mei-juni´05
  Cuba-Jamaica-Haiti-
 Curaçao
 - Toos, Wilma &Frans

april.´05
  Cuba zuidkust
 - Harriet &Frans

mrt-apr.´05
  Cuba
 - Frans

februari´05
  St Maarten-St Croix-
 Puerto Rico-
 Dom.Republiek-Haiti-
 Jamaica-Cuba
 - Art, Lies & Frans

kerst´04 - jan´05
 Kp Verden - St Maarten
 - Iris & Frans

najaar 2004
  Ned-Gran Canaria
 - Lino & Frans






All Rights Reserved 2005-2010. http://www.sy-gemini.nl Design by IMAGEPOINT