Onderweg van Portobelo nog een forse squall over me heen gekregen. Om te voorkomen dat als gevolg van de regen er slecht zicht zou zijn bij het aanlopen van de haven van Cristobal, heb ik snelheid geminderd en de radar aangezet. In de voormiddag voor anker gegaan op de Flats, het ankergebied dat bestemd is voor jachten die wachten op hun transit door het Panamakanaal. Het is een paar honderd meter verwijderd van de vaargeul naar het begin van het kanaal. Om de 10 minuten zie ik dan ook koopvaardijschepen langskomen van soms wel zeer indrukwekkende afmetingen. Op de dinghydock van de Panama Canal Yachtclub zag ik Ray staan, een Zuid-Afrikaan die ik eerder in Cartagena ontmoet had. (Hij is degene met de dinghy die van de hitte uit elkaar viel). Hij stelde mij voor aan Tito zijn agent, die net op het punt stond met Fransen Colon in te gaan om in te klaren en het papierwerk voor de transit af te handelen. Ik kon mee en vanaf dat moment ging alles muy rapido. Het wachten is nu op de 'admeasurer' die de Gemini komt opmeten en controleert of je 4 trossen aan boord hebt van de juiste afmetingen en onder meer ook wil zien of er een (schoon) toilet aan boord is voor de loods. De gemiddelde wachttijd voor jachten om door het kanaal te kunnen zou nu circa 14 dagen zijn.
Nog even iets over de geschiedenis van het kanaal. Er heeft zich hier wel het een en ander afgespeeld voor dat een vrachtschip in 1914 de eerste transit kon maken. Karel V van Spanje zou in 1524 al een haalbaarheidsonderzoek hebben laten verrichten naar een kanaal door het smalste stuk tussen de Atlantische en Stille Oceaan. De enorme hoeveelheden goud en zilver, geroofd van de Maya's en de Inca's, zouden sneller en beter met schepen van de Pacifico naar de Atlantico kunnen worden getransporteerd dan met de ezelkaravanen. Pas in 1881, Panama was nog een provincie van Colombia, werd met graven begonnen door de Franse diplomaat/aannemer Ferdinand de Lesseps, beroemd van de bouw van het Suez kanaal. De opzet was een kanaal te bouwen op zeeniveau. Het werd een rampenplan. Malaria en de gele koorts kostten niet minder dan 22.000 arbeiders het leven en onoverkomelijke constructie- en financiėle problemen beėindigden uiteindelijk deze poging van de Fransen. In 1889 gingen ze bankroet. Toen Panama in 1903 onafhankelijk van Colombia werd, gesteund door de Amerikaanse marine, werd met de VS een verdrag ondertekend voor de bouw van het kanaal. Het heeft 10 jaar geduurd. Er waren 75000 arbeiders nodig om door de bergen heen te komen en de grootste sluizen ter wereld te bouwen. De malaria en gele koorts hebben de Amerikanen onder controle gekregen door eerst de moerassen, de broeinesten van de muskieten, te dempen. Het verdrag met de VS, waardoor er een land binnen een land was ontstaan, bracht de relatie tussen de twee landen voortdurend onder spanning. Pas vele verdragen later kon de VS uit de overeenkomst worden 'geduwd' en op 31 december 1999, bijna een eeuw na het eerste kanaalverdrag, werd het Panama kanaal eindelijk Panama's kanaal.
terug naar de reisverslagen
