Op de werf is het nog goed te doen. Jammer dat de bemanning van Serafin en Mokisha al naar huis zijn, aan de ene kant. Aan de andere kant komt er nu wel meer uit mijn handen. Het werk aan de Perkins is klaar, evenals het spoelen van de ankerkluis en het bergen van de voorzeilen. Het meest vervelende, ‘the never ending struggle against corrosion’ heb ik voor komende week bewaard.
Na wat onderhandelen, voor de nieuwe spullen kreeg ik 40% er af, heb ik het een en ander van Bruno overgenomen. Bruno stopt, na zo’n 25 jaar, met zeilen en gaat zijn geluk in ZO Azie beproeven. Wat er aan equipment bij is gekomen is een handheld VHF, een speargun (om die grote jongens gemakkelijker aan boord te krijgen en om kreeften uit hun hol te kunnen trekken), reserve bladen voor de windmolen, een zeeanker en een drogue. De laatste twee dingen staan al een tijd op mijn lijstje. In Nederland kom je er niet gemakkelijk aan en kopen in de VS wordt kostbaar gezien het transport. Bij mijn vertrek heb ik er van af gezien met een parachute van de dump op pad te gaan. Was het eerst een nog niet zo’n veel gebruikt uitrustingsstuk, de laatste jaren is, na grondig onderzoek en het verzamelen van feitenmateriaal, men het er wel over eens dat elk klein vaartuig dat de oceaan opgaat met een zeeanker betere kansen heeft een major storm te doorstaan. Bij vissers was het al langere tijd in gebruik om met slecht weer gemakkelijker op de visgronden te kunnen blijven. Bruno, met zijn vele jaren offshore ervaring, had met zijn (lichte) trimaran twee zeeankers aan boord. Het zegt wel iets over hoe hij de vaareigenschappen van zijn boot inschat bij extreem slecht weer. Zijn voorbereidingen gingen zo ver dat als zijn boot over de kop zou gaan en hij op de onderkant van de romp zou komen te zitten, hij nog de nooduitrusting kon bereiken.
Een parachute zeeanker wordt vanaf de boeg in zee gegooid en met behulp van een extra lijn wordt het schip in de beste hoek ten opzichte van wind en golven gebracht. De trekkracht van een zeeanker kan zo groot zijn dat het schip wordt afgestopt tot minder dan een mijl per uur drift. Zo kan een storm worden ‘uitgereden’. Behalve bij storm, kun je met een zeeanker je boot laten bijliggen. Dit bijvoorbeeld om reparaties uit te voeren of te wachten op gunstiger wind wanneer er te weinig voortgang wordt gemaakt met wind en golven op de kop. Ook wanneer je als singlehandler te moe bent om verder te gaan kun je besluiten je bootje een tijd te parkeren. In de Amerikaanse manual weten ze het weer mooi te zeggen: “For shorthanded sailors, hopeless exhaustion is just as dangerous as the sudden gale. Brain numb from fatigue the shorthanded sailor will soon cross the dangerous threshold beyond which all is error and wrong decision.”
De drogue wordt vanaf het achterschip uitgebracht om de snelheid van een voor de wind varend schip terug te brengen of het gieren te verminderen. Met een drogue blijf je sturen met een zeeanker niet. Voor extreme storm condities is het niet geschikt. Het zou dan wel eens, met brekende golven over de kont, averechts kunnen werken. Tenslotte zou je een drogue, vanwege de richtingsstabiliteit, als noodroer kunnen aanwenden.
De kans dat ik in extreem zwaar weer terecht kom is klein zolang ik de passaatroutes blijf volgen en rekening hou met de orkaanseizoenen. Er zijn echter een paar routes, zoals van Tonga naar Nieuw Zeeland en de Indische Oceaan (Australië naar Zuid Afrika) waar de kans (iets) minder klein is. Mocht ik ooit in zulke situaties terecht komen moet ik wel voorbereid zijn, vandaar!
